وقتی زندانیان سیاسی ابزار بازی‌های سیاسی می‌شوند

ضرب و شتم زندانیان در اوین، اهرمی برای فشار به دولت روحانی

برخی از رسانه‌های ایرانی در روز ۲۸ فروردین خبر از حمله خشونت بار ماموران به زندانیان سیاسی بند ۳۵۰ اوین حین بازرسی سلولهای آنها دادند. درکنار محکوم بودن هر تعرضی به زندانیان بی‌دفاع چنین حمله‌ای سوالات متعددی نیز در ذهن بر می‌انگیزد که پاسخ به آنها وضعیت سیاسی فعلی را روشن‌تر می‌کند.

به نوشته وبسایت کلمه [۱] صبح روز ۲۸ فرودین و اندکی پس از ورود ماموران ـ که ظاهرا قصد انجام بازرسی ماهانه سلولها را داشتند- این بازرسی تبدیل به حمله‌ وحشیانه و کتک زدن زندانیان شد و پس از آن نیز تعداد زیادی از مضروبان علیرغم جراحاتشان بدون رسیدگی پزشکی به سلول های انفرادی منتقل شدند.

علیرغم انتشار گسترده این خبر غلامحسین اسماعیلی رئیس سازمان زندانهای کشور به سرعت اصل خبر را انکار کرده ، اتفاقات رخ داده را صرفا «بازرسی معمول ماهانه» نامید و « رسانه‌های ضدانقلاب» را بابت این « دورغ‌ها» سرزنش کرد. [۲] با این حال وی درخواست خانواده‌ها را برای صدور اجازه ملاقات با عزیزانشان و اطمینان حاصل کردن از سلامت آنها رد کرد، مجوزی که در صورت عدم صحت اخبار و عدم وجود مسئله ای برای پنهان کردن احتمالا به راحتی صادر می‌شد.

امروز صدا و سیمای ایران در برنامه بیست‌و‌سی تصاویری ویدئویی از حوادث رخ داده در اوین پخش کرد، تصاویری که توسط ماموران فیلمبرداری شده و زندانیان را در حال اعتراض نشان می‌دهد. به گزارش کلمه به نقل از شاهدان عینی ماموران در حین حمله دوربین‌های فیلمبرداری متعدد در دست داشته‌اند که به صورت گزینشی در بخش‌هایی از حادثه روشن و در سایر قسمت‌ها خاموش می‌شد؛ موضوعی که احتمال از پیش طراحی شده بودن این حمله را بیش از پیش تقویت می‌کند.

دور روز پس از حادثه اما نامه‌ای از ۷۴ قربانی و شاهد این حمله وحشیانه منتشر شد [۵] که جایی برای انکار باقی نمی‌گذاشت. بیشتر این زندانیان که در جریان حوادث پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ دستگیر شده‌اند در نامه خود شهادت داده‌اند که توسط «ماموران امنیتی» لباس شخصی مورد ضرب و شتم قرار گرفته‌اند. عبارتی که معمولا برای اشاره به ماموران وزارت اطلاعات و یا پرسنل اطلاعات سپاه بکار می‌رود.

به گفته این زندانیان ماموران امنیتی آنها را با استفاده از باتوم و میله‌های فلزی مورد ضرب و شتم قرار داده و پرسنل زندان نیز در این حمله با آنها همکاری کرده‌اند. لیست دردناک جراحت‌های برشمرده شده توسط این زندانیان شامل خراش‌ها و کبودی‌ها و شکستگی ها، آسیب‌های وارده به سر بعضی از زندانیان و همینطور مواردی از خونریزی می‌شود.

نگرانی شدید خانواده‌های زندانیان پس از مشاهده اظهارات متناقض و عکس‌العمل‌های غیر مسئولانه مقامات به اجتماع اعتراض‌آمیز آنها در مقابل مجلس در روز 31 فروردین انجامید. این گروه معترض که تصاویری از عزیزان خود در دست داشتند خواستار توضیح و رسیدگی مسئولان و صدور اجازه ملاقات با زندانیان شدند. با توجه به بی‌سابقه نبودن حوادثی از این دست در زندانهای ایران نگرانی شدید این خانواده ها و ترس آنها از تکرار تراژدی‌هایی نظیر شکنجه و مرگ ستار بهشتی در زندان کاملا قابل درک و واقع‌بینانه است. [۶]

به تدریج فشارهای وارده از طرف رسانه‌ها و خانواده زندانیان موجب شد مقامات ناچار به صدور اجازه ملاقات شوند، اما جراحات وارده به زندانیان چنان شدید بوده که مادر یکی از آنها پس از دیدن فرزندش از هوش رفته و به بیمارستان منتقل شد. [۷] خانواده‌ها شهادت دادند که مسائل عنوان شده در نامه زندانیان در خصوص ضرب و شتم بی‌رحمانه آنها و جراحات وارد شده صحت دارد. به گفته آنها به نقل از زندانیان، ماموران دست و پای آنها را به دیوار بسته و با باتوم به آنها حمله کرده بودند و حتی پس از ختم قائله نیز به جراحات آنها رسیدگی مناسب نشده‌است.

نظر سردبیر:

بی هیچ گفتگویی آشکار است که حمله به زندانیان بی‌دفاع از هر زاویه دیدی -از مذهب گرفته تا قانون اساسی و یا قوانین و کنوانسیون‌های بین‌المللی – به شدت محکوم است. اما مرتکبین اعمالی از این دست حتی هنگامی که مانند مرگ زهرا کاظمی، هدی صابر و یا ستار بهشتی نتایج فاجعه بار اقدامات غیرانسانی‌شان علنی می‌شود نیز هرگز به دست قانون سپرده نمی‌شوند و پاسخ‌گوی اعمال خود نیستند.

بسیاری بر این باورند که چنین اقدامی به این منظور صورت گرفته‌است تا دولت حسن روحانی را تحت فشار افکار عمومی و جامعه مدنی قرار بدهد. «ماموران امنیتی» مورد اشاره چه از پرسنل وزارت اطلاعات باشند و چه از ماموران اطلاعات سپاه عملا تحت نظر آیت‌الله خامنه‌ای فعالیت می‌کنند و گوش به فرمان او مهره‌های منسوب شده توسط هستند. سوال اینجاست که به واقع چه تفاوت معناداری میان ریاست‌جمهوری محمود احمدی نژاد و حسن روحانی وجود دارد اگر در نهایت بناست آیت‌الله خامنه‌ای تصمیم گیرنده اصلی و آمر واقعی چنین اقدامات غیرانسانی باشد؟ و چطور می‌توان امیدی به رسیدن بانی این حمله وحشیانه به سزای اعمالش را داشت وقتی پرونده قساوت‌هایی بسیار مهیب‌تر از این کماکان باز مانده‌است؟

ما در نامه‌شام تاکید می‌کنیم که همه زندانیان عقیدتی-سیاسی باید بلافاصله آزاد شوند و اقدامات ضدحقوق‌بشر در ایران باید متوقف شود، تمام کسانی که مسئول چنین اقداماتی هستند – از فرماندهان رده پایین سپاه گرفته تا شخص آیت‌الله خامنه‌ای- باید بابت جرایمشان مورد بازخواست قرار گرفته و مجازات شوند.

منابع:

[۱] http://www.kaleme.com/1393/01/28/klm-180841/
[۲] http://www.ilna.ir/news/news.cfm?id=161328
[۳] http://www.baharnews.ir/vdcex78x.jh8o7i9bbj.txt
[۴] http://www.rahesabz.net/story/81966/
[۵] http://www.rahesabz.net/story/81966/
[۶] http://www.kaleme.com/1393/01/31/klm-181216/
[۷] http://www.kaleme.com/1393/02/01/klm-181489/
[۸] http://www.kaleme.com/1393/02/01/klm-181420/

•