سوری ها چه می گویند؟ – ۱۹ نوامبر ۲۰۱۳

– چرا کنفرانس بین‌المللی ضدجنگ به اوباش رژیم سوریه میدان می‌دهد؟
– آیا اپوزیسون سوریه باید با دولت ایران به مذاکره بنشیند؟

چرا کنفرانس بین‌المللی ضدجنگ به اوباش رژیم سوریه میدان می‌دهد؟

کنفرانس بین المللی ضد جنگی که بناست در اواخر ماه جاری در لندن برگزار شود، موجی از خشم و اعتراض را در میان سوری‌ها در فضای مجازی برانگیخته‌است، زیرا برنامه‌ریزان این کنفرانس پراهمیت که سازمان غیر دولتی انگلیسی به نام «ائتلاف برای توقف جنگ» بانی برگزاری آن است ، از راهبه‌ای به نام «مادر اگنس- میریام » نیز برای شرکت و سخنرانی در کنفرانس ماه جاری دعوت کرده‌اند. این راهبه در سوریه جزو چهره‌های شناخته شده‌ی نزدیک به دولت و از افرادی است که خدمات تبلیفاتی بسیاری بر علیه انقلاب سوریه و به نفع رژیم این کشور انجام‌داده و می دهد، تا آنجا که در میان مردم این کشور با لقب «راهبه‌ی محبوب بشار اسد» شناخته‌ می‌شود.

یک سوری به نام ميار الصالح در این مورد در صفحه فیس‌بوک خود می‌نویسد: به عنوان یک شهروند سوری فکر می‌کنم که شما ابدا “ضد جنگ” نیستید. شما طرفدار نسل‌کشی، سرکوب و دیکتاتوری هستید و تمام این کارها را به این بهانه می‌کنید که به خیال خود «با قدرت‌های امپریالیستی» مبارزه کرده باشید.

یک شهروند دیگر سوری به نام «عدی الزوبی» دراین‌باره می‌پرسد: « در فستیوالی که برای دفاع از رژیم‌اسد به راه‌انداخته‌اید، از چند نفر سوری دعوت کرده‌اید تا حرف هایشان را بزنند؟ چه تعداد از سوری‌های طرفدار اپوزیسیون بناست در این کنفرانس حاضر شوند؟ چند نفر از شرکت کنندگان تا به حال در سوریه بوده اند؟ مطلقا هیچ کدام. مردم سوریه با زندگی و رنج‌هایشان در فستیوال شما غایبند. این به اصطلاح کنفرانس ربطی به ما سوری‌ها، مردمانی که هر روز در معرض مرگ و شکنجه و تجاوزیم، ندارد. نه. آنچه شما برگزار می‌کنید، تنها فستیوالی‌ست نژاد پرستانه و خشونت‌طلب که برگزاری آن معنایی جز مرگ چپگرایان حقیقی در بریتانیا ندارد.»

این اعتراضات موثر واقع شده‌اند، هرچند به نظر نمی‌رسد موضع برگزارکنندگان این کنفرانس تغییر چندانی کرده‌باشد. دو روز قبل سازمان غیردولتی «ائتلاف برای توقف جنگ» در بیانیه‌ای رسمی در صفحه فیس‌بوک این کنفرانس اعلام کرد «مادراگنس از لیست سخنرانان کنفرانس حذف شده‌است» و اعتراف کرد این تصمیم به دنبال به راه‌افتادن «کمیپینی» که «در روزهای اخیر بر سردعوت از وی برای شرکت در این کنفرانس شکل گرفته» اخذ شده‌است.
از میان شرکت‌کنندگان تنها کسی که تاکنون به صورت علنی در مورد دعوت از مادراگنس عکس‌العمل نشان‌داد نویسنده و فیلمساز آمریکایی جرمی اسکاهیل بود. او در توییتر خود نوشت: «من به برگزارکنندگان اطلاع‌داده‌ام در صورت حضور مادراگنس، حاضر به شرکت در این کنفرانس نخواهم بود.»

منابع: صفحات مختلف در تویتتر و فیس بوک. بیانیه‌ی سازمان غیردولتی «ائتلاف برای توقف جنگ» را می توانید در لینک زیر بخوانید:
https://www.facebook.com/events/227171110774591/?source=1

برای اطلاعات بیشتر در مورد کنفرانس «ائتلاف برای توقف جنگ» می توانید مقاله‌ای از یکی نویسندگان چپگرای سوری را در این لینک بخوانید:
http://newsfromsyria.com/2013/05/28/a-left-wing-response-to-left-wing-delusions-on-syria/

نظر سردبیر:
اگر شما یک چپگرای ایرانی (یا غیرایرانی) هستید و قصد شرکت در این کنفرانس را دارید، درصورتی که واقعا دغدغه شرایط سوریه و مردم این کشور را دارید شاید بهتر باشد در تصمیم خود بازنگری کنید. این شاید کمترین کاری باشد که بتوانید برای سوری‌ها انجام بدهید. برای تاثیر بیشتر، حتی می‌توانید در این کنفرانس حاضر شوید و نظرتان در مورد آن را شخصا به همه حاضران در آن اعلام کنید.

–——-

آیا اپوزیسیون سوری باید با دولت ایران وارد مذاکره شود؟
یک مجله مستقل سوری به نام سوریتنا (سوریه‌ی ما) در پژوهشی که از طریق فضای مجازی انجام داده است از کاربران سوری اینترنت خواسته در 150 کلمه، به این پرسش پاسخ بدهند:

«با توجه به درخواست معاذ الخطیب -رئیس پیشین ائتلاف ملی انقلابیون سوری و نیروهای اپوزیسیون- از سران فعلی اپوزیسیون برای مذاکره با مقامات ایران و در پی ملاقات اخیر نیروهای اپوزیسیون با نماینده‌ی روسیه که در شهر استانبول صورت‌گرفت، آیا فکر می کنید گفتگو و مذاکره نیروهای مخالف سوری با مقامات ایران بتواند موجب توقف جنگ و خونریزی و دستیابی به توافقات سیاسی شود؟»

هرچند بیشتر پاسخ‌دهندگان در جواب این سوال نسبتا پیچیده گزینه «نظر خاصی در این مورد ندارم» را انتخاب کرده بودند، تعدادی نیز جواب‌های جالب‌های جالب توجهی به این سوال دادند. دکتر غسان کرکوتی در پاسخ چنین نوشت: “به نظر من ایران در جنگ سوریه نقش حیاتی ایفا می کند، درنتیجه مذاکره با مقامات ایران و تضمین اینکه نیروهای اپوزیسیون در صورت به دست گرفتن قدرت اقدامی علیه منافع ایران در منطقه انجام نخواهند داد می‌تواند تاثیر مثبتی بر افکار عمومی مردم ایران داشته باشد، مردمی که به دلیل صرف سرمایه‌های‌ ملی‌شان در سوریه و تشدید خصومت بین ایران و کشورهای عربی حوزه خلیج‌فارس به واسطه نقش ایران در جنگ سوریه، مخالف دخالت مقامات کشورشان در این درگیری‌ها هستند. همچنین مذاکرات ممکن است تاثیری مثبت بر ایرانیان داشته باشد چرا که آنها مخالف جدی حمایت های مالی و دخالت دولت ایران در جنگ سوریه و تشدید دشمن تراشی در منطقه خلیج فارس هستند. شاید به یاد داشته باشید که یکی از شعارهای سرداده شده توسط طرفدار رئیس جمهور وقت ایران، حسن روحانی در کمپین‌های انتخاباتی وی این بود: نه سوریه، نه لبنان، جانم فدای ایران!”

کمیته هماهنگی القدسیه با احتیاط کمتری به این پرسش جواب داد: « در بحران سوریه، ایران بخشی از مشکل را تشکیل می‌دهد، نه راه حل آن. همراهی مقامات این کشور با رژیم اسد که از همان ابتدای درگیری‌ها در سوریه آغاز شد، ایران را در جایگاه دشمن مردم سوریه قرار داده‌است. نیروهای ایرانی به طور مستقیم در کشتار مردم با رژیم اسد همراهی کرده و می‌کنند، درنتجه نمی‌توان این کشور را چیزی جز اشغالگری بی‌رحم در خاک وطن‌مان در نظر گرفت.»

اروی الاحمد، روزنامه نگار نوشت: “به اعتقاد من انتخاب ایران – از میان چند کشورهای هم‌پیمان اسد- به عنوان طرف مذاکره به چندین دلیل ثمربخش نخواهدبود. یکی از اصلی‌ترین این دلایل، این است که ایران از مدت ها پیش در پی پیشبرد سیاست‌هایی توسعه طلبانه در منطقه خاورمیانه بوده‌است. حمایت سیاسی و لجستیکی همه‌جانبه این کشور از رژیم اسد نشانه‌ای‌ست آشکار از اینکه تهران به این سادگی دست از پشتیبانی از اسد برنخواهد‌داشت. پیشنهادات دیپلماتیک اپوزیسیون سوریه هرچه باشد، با امتیازاتی که بشار اسد حاضر است در ازای پشتیبانی ایران از حکومتش به این کشور واگذار کند، قابل مقایسه نخواهد‌بود.

در نهایت شاعر و روزنامه نگار سوری، لقمان درکی هم به این پرسش چنین جواب داد: «نمی دانم، واقعا نمی دانم. تنها چیزی که می دانم این است که انقلاب مردم از هر مذاکره‌ای قدرتمند‌تر است.»

منبع:
http://www.souriatnapress.net/?p=4867

نظر سردبیر:
شاید مهم‌ترین سوال دراین میان این باشد که آیا اساسا دولت ایران تمایلی به ملاقات با نمایندگان اپوزیسیون سوریه دارد؟ احتمالا نه؛ میتوان مطمئن بود تا زمانی که کشور ایران تحت‌ حاکمیت مذهبی فعلی و در دست حاکمانی‌ست که حاضرند هرچیز و هر کس (مردم، مذهب، منافع ملی و …) را برای برسر قدرت‌ماندن خود قربانی کنند- دولتمردان این کشور میلی به چنین مذاکراتی نخواهندداشت.

•